Co to jest łupież pstry? Objawy i sposoby leczenia
Udostępnij na:
Łupież pstry to choroba skóry o podłożu grzybiczym. Typowym objawem są żółtobrunatne plamy umiejscowione przeważnie na karku i klatce piersiowej. Zmiany mają tendencję do nawrotów. Leczenie opiera się głównie na farmakoterapii z wykorzystaniem leków przeciwgrzybiczych.
Spis treści
Łupież pstry nie jest chorobą zakaźną, zalicza się do tzw. infekcji oportunistycznych, które wywoływane są przez florę fizjologicznie występującą w organizmie, najczęściej w sytuacji obniżonej odporności. Występuje na całym świecie, przy czym najwięcej przypadków notowane jest w krajach tropikalnych, co ma związek z panującymi tam warunkami (ciepło i wysoka wilgotność) sprzyjającymi rozwojowi grzybów. Sprawdź, jakie objawy towarzyszą tej przypadłości i gdzie najczęściej lokalizują się zmiany chorobowe. Dowiedz się, na czym polega leczenie łupieżu pstrego.
Co to jest łupież pstry? Przyczyny choroby
Łupież pstry to powierzchowne zakażenie naskórka, za którego powstanie odpowiadają grzyby drożdżopodobne należące do rodzaju Malassezia (najczęściej M. globosa, M. sympodialis, M. furfur). Występują one w fizjologicznej florze skóry. Miejsca, w których spotyka się je najczęściej, to te bogate w gruczoły łojowe, np. okolica międzyłopatkowa (tzw. rynny łojotokowe przednia i tylna), okolica mostkowa, skóra owłosiona głowy.
Łupież pstry u dzieci należy do rzadkości. Choroba rozwija się przeważnie po okresie dojrzewania płciowego. Z jednakową częstotliwością występuje u obu płci. Pojawieniu się zmian mogą sprzyjać czynniki osobnicze, takie jak nieprawidłowy skład sebum (czyli łoju skórnego) oraz noszenie ciasnej, nieoddychającej odzieży.
Łupież pstry nie jest groźną chorobą, chyba że dotyczy osób z zaburzeniami odporności, (np. w trakcie leczenia onkologicznego lub z infekcją HIV) lub po przeszczepieniu narządów. W takim przypadku może prowadzić nawet do posocznicy, czyli tzw. sepsy.
Jak wygląda łupież pstry?
Objawami łupieżu pstrego są przede wszystkim plamy w kolorze żółtobrunatnym lub różowym, o nieregularnym kształcie i wielkości przeważnie 3–4 mm. Zmiany chorobowe są dobrze odgraniczone od zdrowej skóry. Wykazują tendencję do zlewania ze sobą i obwodowego szerzenia się. Zajęta przez chorobę skórę ma skłonność do otrębiastego, drobnego złuszczania się. Chorobie może towarzyszyć świąd.
Charakterystyczną cechą łupieżu pstrego jest brak zmiany koloru (opalenia się) w wyniku działania promieni słonecznych. Ma to związek z wytwarzaniem przez grzyby inhibitora melanogenezy, czyli substancji spowalniających proces wytwarzania melaniny (barwnika skóry). Zmiany chorobowe w łupieżu pstrym umiejscawiają się przeważnie na skórze klatki piersiowej, tułowia oraz owłosionej skórze głowy.
Łupież pstry – do jakiego lekarza się zgłosić?
Z podejrzeniem łupieżu pstrego pacjent powinien się zgłosić do dermatologa. To specjalista z zakresu chorób skóry.
Łupież pstry – diagnostyka
W diagnostyce łupieżu pstrego badania podmiotowe i przedmiotowe nie pozwalają na jednoznaczne rozpoznanie, dlatego wykonuje się badanie w specjalnej lampie wykorzystującej zjawisko fluorescencji zmian skórnych, tzw. lampie Wooda. Zmiany skórne uwidaczniają się po posmarowaniu ich nalewką jodową. W wyniku działania długofalowego promieniowania nadfioletowego, jakie wytwarzane jest dzięki czarnemu filtrowi lampy Wooda, zmiany wykazują charakterystyczne żółtawe lub ceglaste świecenie.
Kolejny element diagnostyki stanowi wykorzystanie preparatu bezpośrednio z brzegu aktywnego ogniska. Do zeskrobin zmian skórnych dodaje się wodorotlenek potasu (KOH). Celem tego jest potwierdzenie obecności grzyba i ukazanie jego charakterystycznej struktury – obraz „klopsików z makaronem”. Odpowiedzialny za łupież pstry grzyb ma formę krótkich, podłużnych strzępek, pomiędzy którymi obecne są przegrody. Zarodniki zbierają się w okrągłe skupiska. Z reguły nie przeprowadza się biopsji skóry.
Z uwagi na zbliżony obraz kliniczny łupież pstry wymaga diagnostyki różnicowej z takimi jednostkami chorobowymi jak:
- wyprysk łojotokowy;
- bielactwo nabyte;
- łupież biały;
- łupież różowy Giberta;
- bielactwo kiłowe.
Czy łupież pstry można wyleczyć?
Leczenie łupieżu pstrego opiera się głównie na farmakoterapii. Z reguły wystarczające są środki przeciwgrzybicze o działaniu miejscowym. Jedne z częściej stosowanych to maści z klotrimazolem, ketokonazolem, mikonazolem, ketokonazol w formie szamponu lub płynu nakładanego na kilka minut w obrębie zmienionej chorobowo skóry. Zastosowanie mają również preparaty łączone, które działają wielokierunkowo, takie jak siarczek selenu, octopiroks lub ichtiol jasny w formie szamponu albo płynu do mycia ciała.
W przypadku ciężkich postaci łupieżu pstrego wprowadzane są doustne leki przeciwgrzybicze, np. ketokonazol, flukonazol, itrakonazol. W zmniejszeniu ryzyka nawrotu niepożądanych zmian wskazane są mydła i szampony zawierające kwas salicylowy. To dermokosmetyki pozbawione chemicznych składników takich jak parabeny, SLS (powszechnie stosowany detergent) czy silikony oraz sztucznych barwników i substancji zapachowych.
Odpowiednie zabezpieczenie skóry przed promieniami słonecznymi gwarantuje lepsze efekty leczenia. Przed wyjściem na świeże powietrze należy stosować produkty ochronne ze wskaźnikiem ochrony przeciwsłonecznej (SPF) wynoszącym przynajmniej 30, nosić ubrania chroniące przed słońcem i unikać wizyt w solarium.
Udostępnij na:
Zobacz także
Co oznaczają plamy wątrobowe? Kiedy udać się do lekarza?
Skóra pełni funkcje ochronne, a oprócz tego stanowi ważne źródło informacji na temat stanu zdrowia. Źródłem niepokoju bywają plamy pigmentacyjne, zwane potocznie plamami wątrobowymi. Choć sama nazwa może sugerować powiązanie z chorobami wątroby, w rzeczywistości nie ma z nimi nic wspólnego. Sprawdź, jakie są przyczyny takich zmian, jak je rozpoznać i poznaj sposoby zmniejszenia ryzyka ich powstania..
Ostuda – niespodziewany gość na skórze
Ostuda, inaczej zwana melasmą, to niezwykle powszechne, nieestetyczne przebarwienie skóry, które dotyczy milionów ludzi na całym świecie. Jego charakterystyczną cechą są ciemne, nierównomierne plamy pojawiające się najczęściej na skórze twarzy, szyi, dekolcie i ramionach. Ostuda sama w sobie nie stanowi zagrożenia dla zdrowia, jednak może wpływać na komfort psychiczny osób, które się z nią zmagają.
Jak objawia się pęcherzyca? Jak można ją leczyć
Pęcherzyca to poważna dolegliwość dermatologiczna, którą charakteryzuje obecność bolesnych pęcherzy na skórze i błonach śluzowych. Ten złożony stan chorobowy ma podłoże autoimmunologiczne, co oznacza, że układ odpornościowy pacjenta zaczyna atakować własne tkanki. Zrozumienie przyczyn, objawów i rodzajów pęcherzycy jest kluczowe dla zapewnienia właściwego leczenia i poprawy jakości życia chorych. Dowiedz się więcej!
