Co to jest łokieć golfisty? Objawy, przyczyny, sposoby leczenia

Łokieć golfisty to stosunkowo często występująca przypadłość, i to nie tylko u sportowców, ale też u stolarzy, pracowników branży budowlanej, szlifierzy, ogrodników czy hydraulików. Sprawdź, jakie są przyczyny powstania tego schorzenia oraz w jaki sposób się ono objawia. Dowiedz się, jak lekarz stawia rozpoznanie łokcia golfisty i jakie metody są wykorzystywane w jego leczeniu.

Co to jest łokieć golfisty?

Łokieć golfisty to zwyczajowa nazwa dla entezopatii (zwyrodnienia powstającego w wyniku przeciążenia przyczepów ścięgnistych, czyli miejsca przyczepu ścięgien do kości) nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej. To zespół bólowy tkanek miękkich, umiejscowionych bocznie względem stawu łokciowego. Do powstania łokcia golfisty dochodzi w większości przypadków w wyniku uszkodzenia przyczepów mięśnia zginacza promieniowego nadgarstka lub mięśnia nawrotnego obłego.

Jakie są przyczyny rozwoju łokcia golfisty?

Najczęściej do uszkodzenia przyczepów wymienionych wyżej mięśni dochodzi na skutek mikrourazów, jakie towarzyszą zespołowi przeciążeniowemu. Rozwija się on w konsekwencji wykonywania powtarzalnych ruchów nadgarstka wbrew oporowi.

Do rozwoju łokcia golfisty prowadzą m.in.:

• niewystarczająca rozgrzewka;
• uprawianie dyscyplin sportowych, które polegają na wykonywaniu rzutów, np. rzucanie oszczepem, strzelanie z łuku, rzucanie piłką baseballową;
• podnoszenie ciężarów przy użyciu niewłaściwej techniki;
• wielokrotne zginanie i prostowanie łokcia, m.in. podczas malowania, rąbania drewna, gotowania, grabienia, uderzania młotkiem.

Możliwymi przyczynami powstania łokcia golfisty są: zwłóknienia, przebyte złamania, zwapnienia, naroślą, zmiany nowotworowe. Jednak takie podłoże choroby należy do rzadkości.

Łokieć golfisty – objawy

Charakterystycznym objawem łokcia golfisty jest ból zlokalizowany po wewnętrznej stronie łokcia, który wraz z zaawansowaniem choroby może promieniować do przedramienia, nadgarstka i jednego lub kilku palców (zazwyczaj IV i V palca). Ból nasila się podczas zginania nadgarstka i pronacji, czyli rotacji do wewnątrz przedramienia. Na początku odczuwany jest podczas wykonywania danego ruchu, z czasem również w spoczynku.

Inne objawy łokcia golfisty to: tkliwość i sztywność stawu łokciowego, obrzęk, zaczerwienienie, „ucieplenie” skóry w okolicy stawu, drętwienie i mrowienie ręki, osłabienie siły mięśniowej, mniejsza ruchliwość nadgarstka i palców, niemożność zgięcia łokcia. Z czasem objawy mogą być na tyle silne, że w znaczący sposób utrudniają wykonywanie codziennych czynności, takich jak uściśnięcie dłoni, podniesienie czegoś dłonią skierowaną w dół, obrócenie klamki.

Łokieć golfisty – do jakiego lekarza należy się zgłosić?

Z dolegliwościami ze strony łokcia pacjent powinien się udać do ortopedy lub fizjoterapeuty, czyli specjalistów z zakresu układu ruchu. Rozpoznanie łokcia golfisty stawiane jest na podstawie dokładnie przeprowadzonego wywiadu i badania przedmiotowego – testów oceniających siłę mięśniową, zakres ruchu w stawie, badania palpacyjnego. W przypadku niepewności diagnostycznej potrzebne może być skierowanie pacjenta na USG lub RTG, czasem stosuje się także bardziej specjalistyczne badania, jak rezonans magnetyczny.

Na czym polega leczenie łokcia golfisty?

Postępowanie rozpoczyna się od unikania obciążeń prowadzących do bólu oraz stosowania leków o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym doustnie lub miejscowo w formie maści, ewentualnie iniekcji. W łagodzeniu dolegliwości wykorzystuje się także zimne okłady (przez 15–20 minut 3–4 razy dziennie). Pomocne może być odciążenie chorej kończyny dzięki stabilizatorom, opaskom, ortezom.

Jeżeli podstawowe postępowanie jest niewystarczające, chorzy wysyłani są na kinezyterapię – początkowo wykonują ćwiczenia izometryczne, a z czasem ćwiczenia z oporem.

W leczeniu łokcia golfisty wykorzystywany jest szereg zabiegów rehabilitacyjnych, w tym: krioterapia (leczenie zimnem), magnetoterapia, jonoforeza, kinezjotaping. Ta ostatnia technika polega na oklejaniu przyśrodkowej części przedramienia i nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej specjalnymi, elastycznymi taśmami. Inne metody fizjoterapii to: masaż poprzeczny i funkcyjny, suche igłowanie, terapia manualna, pinopresura, flossing z mobilizacją tkanek miękkich, terapia FDM (terapia manualna za pomocą mocnego ucisku).

Jeśli chory nie uzyska rezultatów leczenia zachowawczego, konieczna może być operacja, podczas której zostaną usunięte zmiany zwyrodnieniowe.