Skręcenie stawu skokowego – jak wygląda leczenie?
Urazy stawu skokowego są powszechne, a jednym z częściej występujących jest skręcenie. Większość skręceń stawu skokowego dotyczy więzadeł bocznych (kostki bocznej) stawu. Sprawdź, jakie objawy towarzyszą tej przypadłości.

Spis treści
Czym jest skręcenie stawu skokowego?
Skręcenie stawu skokowego potocznie nazywane jest skręceniem kostki. Uraz ten obejmuje zazwyczaj tkanki miękkie – więzadła i torebkę stawową. Choć zdarzają się urazy skrętne ze złamaniem kostek bocznych.
Do skręcenia dochodzi na skutek nieprawidłowego przeniesienia siły działającej na staw. Jest ona na tyle duża, że więzadła i torebka stawowa ulegają rozciągnięciu, a w cięższych przypadkach nawet przerwaniu. Jednak w wyniku tego urazu powierzchnie stawowe nie przemieszczają się całkowicie względem siebie, jak to ma miejsce w przypadku zwichnięcia stawu skokowego.
Do skręcenia stawu skokowego dochodzi na skutek nagłej rotacji wewnętrznej i supinacji stopy. Stwarza to ryzyko rozciągnięcia więzadeł po stronie bocznej stawu skokowego-goleniowego. Zazwyczaj do skręcenia kostki dochodzi na skutek złego postawienia stopy w trakcie chodzenia lub aktywności sportowej.
Skręcenie stawu skokowego – objawy i stopnie uszkodzenia
W zależności od tego, jak intensywny był uraz skręcenia stawu skokowego – towarzyszyć będą nieco inne objawy. Wyróżnia się trzy stopnie skręcenia stawu skokowego:
- Pierwszy – więzadła nie zostają uszkodzone, dochodzi do ich rozciągnięcia, brak mechanicznej niestabilności, ma miejsce nieznaczna utrata funkcji, pojawia się niewielki obrzęk, ból, tkliwość tkanek okołostawowych.
- Drugi – więzadła zostają częściowo uszkodzone, dochodzi do częściowego rozerwania więzadeł i torebki stawowej, nieznaczna niestabilność, następuje utrata funkcji i ruchomości, rozwija się duży obrzęk i ból, powstaje krwiak podskórny.
- Trzeci – utrata integralności więzadeł, dochodzi do całkowitego przerwania więzadeł i rozerwania torebki stawowej, brak ruchomości i funkcji stawu, niestabilność mechaniczna, pojawiają się duże obrzęki, silny ból, rozległy krwiak podskórny.
Diagnostyka skręcenia stawu skokowego
Z podejrzeniem skręcenia stawu skokowego Pacjent powinien zgłosić się do lekarza, najlepiej do ortopedy, czyli specjalisty od chorób układu ruchu. Diagnostyka skręcenia kostki rozpoczyna się od wywiadu medycznego. Lekarz zapyta m.in. o odczuwane dolegliwości, okoliczności, w jakich doszło do urazu, historię medyczną. Wywiad pomaga ustalić mechanizm, w którym doszło do urazu. Następnie lekarz przejdzie do badania przedmiotowego – obserwacja pacjenta w czasie stania, siedzenia, leżenia, wykonywania ruchów czynnych i biernych z oporem, badanie palpacyjne i testy, jak external rotation test i squeeze test (pozwalają na ocenę ciągłości więzozrostu piszczelowo-strzałkowego), test szuflady przedniej (pozwala na ocenę więzadła strzałkowo-skokowego przedniego), test szpotawienia pięty(pozwala na ocenę ciągłości więzadła strzałkowo-piętowego), palpacja punktów kostnych (pozwala na ocenę potencjalnego złamania).
Aby potwierdzić lub wykluczyć ewentualne złamanie, lekarz zleca badania obrazowe. Badaniem z wyboru jest RTG stawu skokowo-goleniowego. Inne badania, jak USG stawu skokowego, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa, wykonuje się w celu poszerzenia diagnostyki w kierunku ewentualnych innych uszkodzeń, w tym uszkodzeń więzadłowych i chrzęstno-kostnych.
Jak leczyć skręcenie stawu skokowego?
Leczenie skręconego stawu skokowego jest zachowawcze i obejmuje głównie odpoczynek, okłady z lodu, odciążenie kończyny – ortezy, kule, rehabilitację, środki przeciwbólowe. Niekiedy zakłada się przejściowe unieruchomienie stawu (ortezę) W przypadku utrzymujących się dolegliwości bólowych lub niestabilności konieczna okazać się może chirurgia ortopedyczna. Przy braku efektów leczenia zachowawczego przeprowadza się artroskopię stawu i naprawia się uszkodzone struktury. Niekiedy dokonuje się rekonstrukcji uszkodzonych więzadeł.
Po skręceniu stawu skokowego drugiego i trzeciego stopnia wskazana jest rehabilitacja, która pozwoli przywrócić pełną funkcję stopy. Ważne, aby nad całym procesem czuwał wykwalifikowany specjalista. Fizjoterapeuta opracuje plan działania dostosowany do Pacjenta – w zależności od jego możliwości, stopnia urazu i stanu funkcjonalnego.